Samen met mijn vrouw is ons gezin verrijkt met twee gezonde kinderen, een jongen en een meid. Ze zijn ondertussen in de puberleeftijd beland wat het gezinsleven er alleen maar leuker op heeft gemaakt. Net het weer, iedere dag anders. Met het belanden in deze leeftijdsfase heeft het opvoeden ook een andere dimensie gekregen, meer coachen dan samen het stuur vast houden. En ja, soms ligt ook in ons gezin de waarheid wel eens in het midden en dan is het welbekende welles- nietes spel op de wagen. Ruim je kamer nu eens op zoals met elkaar afgesproken is. Mochten zoon of dochter dan denken dat ze hiermee onrecht wordt aangedaan, dan kan er een zogenaamde acute lokale weersverandering plaatsvinden, als jullie begrijpen wat ik bedoel. Dat gevoel van de tik op de vingers en daar zelf totaal niet bij stil hebben gestaan..
Dat gevoel bekroop mij vorige week ook toen ik Nieuwsuur zat te kijken. Voor degenen die het gemist hebben, het ging over energiesubsidies op fossiele energie in Nederland. Een onderzoek door drie milieuorganisaties naar de verschillende regelingen in twaalf sectoren. De glastuinbouw neemt volgens het rapport de 8e positie in wat betreft deze regelingen na bijvoorbeeld scheepvaart, luchtvaart en enkele industriële sectoren. Het item zoomde met name in op de glastuinbouw sector, waardoor mijn beroepsinteresse het won van de slaap en ik niet de rode uitknop indrukte. Persoonlijk vond ik dat zowel de tomatenteler als Adri Bom er prima in slaagden het verhaal van de sector te vertellen en in welke transitie de sector is terecht gekomen. In 2040 klimaatneutraal en de ambitie van fossielvrij. Als insider suste dat mijn zorg: Vanuit welke hoek zal de sector de volgende tik op de vingers krijgen?
Toch liet het programma mij deze week niet los. Is dat beeld van onderweg naar fossielvrij nu wel blijven hangen bij de kijker? Mijn twijfels worden verder versterkt door andere voorbeelden die de gemiddelde consument ’s afgelopen weken avonds na half 10 via TV krijgt voorgeschoteld. Een item over de kwaliteit van zwemwater in Nederland met de aanwezigheid van gewasbeschermingsresiduen. Een item over het gebruik van gewasbeschermingsmiddelen in de lelieteelt en de zorgen van omwonenden voor hun volksgezondheid. Een item over uitbuiting van arbeidsmigranten en de belabberde huisvesting in tuinbouwregio’s. Allemaal onderwerpen die je ongemak kunnen bezorgen. En uiteraard realiseren we ons allemaal goed, media agendeert, brengt kleur aan en is een vertolking van meningen, emoties en feiten.
Daarmee wil ik de programma’s niet bagatelliseren of aan de andere kant meer gewicht meegeven dan nodig. Ik doe een poging: verplaats je eens in de consument die zijn mening vormt op basis van wat hem via de media wordt gepresenteerd. Leest deze de achterliggende rapporten, doet deze onderzoek naar alle feiten? Leest deze de reacties van de sector via onder andere persberichten? Allemaal retorische vragen waar we het antwoord met elkaar wel op weten. Voor je het weet sta je er niet best op.
Dan kom ik terug op ons gezin met onze twee pubers. De nieuwsitems van afgelopen periode doen je het gevoel bekruipen dat je onrecht wordt aangedaan. Chagrijn en stormachtige reacties kunnen dan zomaar ontstaan. De ongewenste tik op de vingers. Of zijn de voorbeelden een spiegel om te zorgen dat je er voortaan gewoon voor zorgt dat je je kamer hebt opgeruimd? Ik hoor het mijn ouders in mijn eigen puberjaren nog steeds zeggen. Tja, blijkbaar herhaalt de geschiedenis zich. Of zou het ook anders kunnen?
