Maandagmorgen vroeg, even na half drie stuur ik een bericht in onze overlegapp. ‘Mannen, ik lig al bijna twee dagen ziek op bed en heb net nog overgegeven. Ik denk niet dat ik er ben straks.’ Een paar uur later volgen er wat beterschapswensen waarna ik schrijf: ‘Ik ga het even proberen. Op bed liggen is ook niks.’
Ik denk dat het door corona komt, het gevoel alsof we op deze wereld continu met een estafetteloop bezig zijn. Jij bent ziek en na verloop van tijd geef je het stokje door aan de volgende patiënt. Pas sinds een jaar of vier ben ik me daar sterk van bewust. Hoe gemakkelijk je elkaar besmet met een verkoudheidsvirus.
Verkoudheden weet ik alles van. Al doende leert men. Zere kelen, onze familie is er berucht om. Als er bij ons in het gezin iemand is met de mededeling dat de keel wat rauw voelt dan houden we onze handen al afwerend voor ons uit: wegwezen asjeblieft! En geloof me, de coronatijd met z’n mondkapjes, anderhalvemeterbeleid en lockdowns was als een oase in de verkoudheidsvirustijd. Het is een beetje gek om er naar terug te verlangen, maar toch.
