China wordt nu echt het buitenbeentje van de wereld zo. Op Rusland na dan, maar dat is een ander verhaal. In China gaat het om geïsoleerd raken en blijven, van de buitenwereld worden afgesneden en zo ongeveer in een andere wereld leven. Als je in een ander land uit een vliegtuig uit China stapt wordt het bijna zielig. In het vliegtuig, zonder eten en drinken, met een hele witte cabinecrew stap je de slurf in en kom je in een andere, een normale wereld. Daar waar lokale luchthavenmedewerkers je aankijken en behandelen alsof je zojuist bent teruggekeerd uit een rampgebied.
China is nu een wereld van continue covid-testen, soms wel twee keer per dag, van qr codes scannen voor toegang tot ongeveer alles, en van links en rechts steden of delen van steden die compleet op slot gaan. Nog steeds ja. Maar de dynamiek is anders, de toon ligt op dynamische zero policy. Dat betekent vroege detectie en buurten op slot in plaats van de hele stad.
In de praktijk betekent het dat je neusschot ongeveer eruit ligt en je nooit weet of je morgen nog naar buiten mag. Je groene health code is heilig. Zonder dat kom je echt letterlijk nergens. Alleen groen is goed, geel en rood zijn een vrijwel zekere reis naar een quarantainekamp. Wat de kleur precies bepaalt, is nooit helemaal duidelijk. De kleur kan soms zonder reden op geel springen. Er gaan ook verhalen dat die code gemanipuleerd wordt en de kleur naar rood gaat om protesten te voorkomen. Met een rode code mag je immers niet samenscholen.