Samen met mijn vrouw zijn we dankbaar voor de twee kinderen, die we hebben mogen ontvangen. Ze zijn ondertussen 14 en 16 jaar oud. Leuke pubers die vol in de fase naar volwassenheid zitten. We zeggen samen wel eens tegen elkaar: iedere dag anders en geen dag is saai. Het ouderschap ontwikkelt zich steeds meer naar de rol van coach. De nadruk ligt minder op het stellen van grenzen maar de kinderen zelf hun weg laten zoeken. Maar soms zijn die grenzen nog wel nodig.
En dat laatste is ook de kapstok voor deze column. De glastuinbouwsector is in een nieuwe fase terecht gekomen die enige overeenkomsten heeft met de ontwikkeling van onze puberkids bij ons thuis. Vaak kun je de sector zijn gang laten gaan, maar soms moeten de grenzen even duidelijk worden aangegeven. Ondernemers zijn klaar met het iedere keer moeten uitleggen van mistanden, of vriendelijker gezegd incidenten, die in de sector plaatsvinden. In analogie met de pubers, ze zijn er klaar mee dat door sommigen van hen buiten de lijntjes van gemaakte afspraken wordt gekleurd.
Welke lijntjes ik in de sector bedoel? Dit zijn volgens mij de twee belangrijkste:
- Misstanden bij de inzet en huisvesting van arbeidsmigranten en
- Het gebruik van verboden gewasbeschermingsmiddelen die vervolgens in het oppervlaktewater worden aangetroffen.
Door beide komt het imago van de sector sterk onder drukte staan.
Ondernemers zijn er klaar mee dat een klein gezelschap zijn zaakjes niet op orde heeft en dat daar iedereen last van heeft. En laat ik voorzichtig mijn woorden kiezen, sommigen lijken bewust hun zaakjes niet te regelen. Maar ik zie langzamerhand corrigerende statements of artikelen in nieuwsbrieven, kranten en op de media verschijnen. Er is iets aan het veranderen in hoe we met elkaar omgaan. In de analogie van de puber: de sector als geheel spreekt zich uit dat een grens is overschreden en dat er een sanctie volgt voor de individuele overtreder.
En dan zie ik nog iets gebeuren. Ik merk dat we het punt bereikt hebben dat we elkaar onderling durven aan te spreken. Wat jij doet, dat wil ik niet meer. Ik heb er last van dat je dit doet. Ik baal ervan dat je je zo gedraagt. Jouw gedrag maakt niet alleen voor mij, maar voor zoveel anderen zaken kapot. Waarom doe je dit? Dit is voor mij de reden om ….. etc.
Ook dat patroon zie ik terug bij onze jongvolwassenen thuis. Van de vrienden niet durven aan te spreken naar het wel gaan doen. Natuurlijk is dit spannend en zijn ze bang om afgewezen te worden. Maar ook blij en opgelucht zijn als het aanspreken is gelukt en dat dit tot resultaat leidt. Met dit laatste zijn we als ouders natuurlijk super blij. De volgende stap in volwassenheid wordt bereikt. Dat naar voren stappen van onze jeugd verdient terecht een compliment.
Positief geformuleerd, we zijn er bijna als sector. Ik zie deze verandering steeds vaker om me heen gebeuren. Ik zou zeggen, houdt moed, zet door, geef niet op.
