We lopen door de kassen. Een eindje verderop zie ik in praktijk wat me net al werd verteld: Opgestapelde trays met jonge lisianthusplanten. Een paar weken opgekweekt maar door het dure gas is er geen verdere toekomst voor ze weggelegd. Afbesteld door kwekers en dus overbodig bij de plantenkweker. Dit is 2022.
Hetzelfde verhaal klinkt als ik bij ons op de weg fiets. Planten die uit de pot zijn gehaald en worden gestort. Verder opkweken is economisch onverantwoord. Wekenlange tuinderszorg verdwijnt in grote kuubskisten. Je zou er spontaan pijn in je buik van krijgen. Daar ben je niet voor bezig. Maar is er een andere keuze?
Want waar je ook kijkt of je oor te luisteren legt, in elke teelt dezelfde nare berichten. Gerbera’s, rozen, chrysanten, tulpen, phalaenopsis, er is alleen maar krimp de komende winter. Waar we vorig jaar nog met zorg naar de stijgende energiekosten keken is nu de limiet bereikt. Voor veel teelten kan het echt niet meer uit. De kas is leeg. Wat moet dat zeer doen als het jezelf betreft. Want ook als je voor goed geld gasposities hebt kunnen verkopen, je bent voorlopig of voorgoed tuinder-af. En daar heb je je kas niet voor gebouwd indertijd.