De stukjes kas die achter de schuur liggen, op de noordkant, altijd lastig. Ik weet nog goed hoe we er in het eerste jaar, lang geleden, de lelie Stargazer hadden staan. Ze waren erg slap, laten we het daar op houden. Dus toen we op matricaria over gingen kozen we er al snel voor om een paar assimilatielampen op te hangen. Rendabel was het niet, maar het oog wil ook wat, al bleef de kwaliteit enigszins behelpen.
Vorig jaar besloten we die lampen in te ruilen voor LED. En verdraaid nog aan toe, de kwaliteit ging met sprongen vooruit! We snijden er nu knalharde takken met een mooi bloemscherm. Je zou haast gaan verlangen naar een hele tuin vol met LED-lampen, ondanks de achilleshiel die ik pas in een column verwoordde. Ik ben toch wel een beetje jaloers op sommige collega’s…
De laatste vergadering van onze warmtecoöperatie liet wel weer zien hoe lastig het is. Want waar ik best tevreden ben met de prijs die we voor een gigajoule betalen zien anderen juist het verschil met bijvoorbeeld een eigen WKK. Door de, bij tijden, hoge stroomprijzen komen ze daarmee op een veel gunstiger kostenplaatje uit. Dan ben je een dief van je eigen portemonnee als je daar niet voor kiest. Voor sommigen is het zelfs een keuze tussen failliet gaan of door blijven draaien. Alleen, voor hoe lang nog?