Het is vrijdagavond kwart over acht en ik sta voor het verkeerslicht. Een stoplicht in dit geval. Het is de kruising bij het vroegere veilingterrein van FloraHolland in Bleiswijk. Ik wil vanaf de parallelweg de N209 op. Maar wat duurt het weer gruwelijk lang. Nergens een auto te zien en toch blijft het licht voor het doorgaande verkeer op de provinciale weg groen. Ik trap het pedaal in. Barst maar…
De Randstad is van bovenaf gezien een dik geaderde biefstuk. Rond de spitsuren kruipt het autobloed er traag doorheen. Her en der worden spitsvondigheden bedacht om de doorstroming te bevorderen, maar de toename van het aantal auto’s en de obesitas waar de heilige koeien aan lijden zorgen ervoor dat de drukte in stand blijft. Een infarct ligt altijd op de loer, vooral bij mistig weer, als het sneeuwt of na ongelukken. Het verkeersnet is als een patiënt die continue zorg nodig heeft.
