Het is een paar jaar geleden dat ik het boek las. Het Pauperparadijs van Suzanna Jansen. Ze duikt in haar familiegeschiedenis en ontdekt dat haar voorouders in Veenhuizen hebben gezeten om heropgevoed te worden. Een soort Verborgen Verleden, maar dan met een minder fijne uitkomst. Er is ook een musical van gemaakt en omdat we er nu toch zijn moeten we die natuurlijk zien. Want het middelste deel van onze vakantie verblijven we in Drenthe.
Drenthe. Levensgevaarlijke provincie. Als je al niet van de sokken wordt gereden door pijlsnelle pensionado’s op elektrische fietsen dan vind je wel een hongerige wolf op je pad. En overleef je die aanvallen dan kun je zomaar terechtkomen in een op drift geraakte wolk van een gif spuitende lelietuinder. Nee, voor je naar Drenthe gaat krab je tegenwoordig eerst wel drie keer op je hoofd. Zou je het wel doen?
De bewoners van de Strafkolonie Veenhuizen hoefden zich zulks niet af te vragen. Zij werden gedwongen. Met zwervers en bedelaars had men geen medelijden. Als ze werden opgepakt gingen ze op transport naar de dwanginrichting. Wij kennen Swiebertje nog, maar zo romantisch als in die tv-serie ging het er in Drenthe niet aan toe. Wat me trouwens opviel in de beschrijving van Suzanna Jansen is dat een man met een lengte van 1.55 meter heel normaal was. Kun je nagaan hoeveel gezonder we tegenwoordig zijn. Nederlanders horen op dit moment tot de langste mensen ter wereld. Hoe kan dat?
