Een muis en een olifant lopen over een brug. Zegt de muis: ‘Wat stampen we lekker hard hè?’ Zo voelt het voor mij als ik weleens op een van de vestigingen van FloraHolland kom en die paar stapelwagens van ons zie staan. Ze vallen in het niet bij de immense hoeveelheid bloemen en planten die dagelijks wordt aangevoerd. Dan ken je je plaats weer.
Hetzelfde gevoel kan je bekruipen als je merkt dat jouw persoonlijk belang moet wijken voor het algemeen belang. We hebben dat in 1988 meegemaakt toen we met ons bedrijf in Bergschenhoek moesten plaatsmaken voor een recreatiegebied. We kregen een flinke zak met geld hoor, dus geen medelijden. Maar het blijft toch groot tegen klein. Het voelt als Calimero.
Rond de eeuwwisseling van hetzelfde laken een pak. Toen was onze buurman aan de beurt en met hem heel veel andere tuinders die op het traject van de aan te leggen Hogesnelheidslijn hun kassen hadden. Wij net niet. We genieten dagelijks wel van de herrie van de voorbij razende treinen, maar verder stond het de bedrijfsvoering niet in de weg. Het leek ons vorig jaar zelfs wel interessant om de 3000 m2 die tussen het viaduct en onze kas lag te kopen van Rijksvastgoed. Altijd handig als je nog eens nieuw gaat bouwen toch?
