Nieuwjaarsdag was vroeger voor mij een dag van met mijn ouders op stap. Als nakomertje in een gezin van acht kinderen weet ik niet hoe het mijn broers en zussen verging op die dag, daar heb ik geen actieve herinnering aan, maar ik kan het rijtje nog zo opnoemen. Nieuwjaar wensen bij familie, buren en opnieuw familie. Alles bij elkaar wel zo’n vijf adressen. En op de fiets, want een auto hadden mijn ouders niet. Over duurzaam gesproken.
Ik weet ook nog precies hoe ik nadacht over de formulering die ik zou gebruiken. ‘Gelukkig nieuwjaar’ of ‘de beste wensen’. Ik vond de eerste maar zozo. De beste wensen had meer diepte vond ik. Kwam vast ook door het binnenrijm met die dubbele nadruk. Het zat er al vroeg in bij me. Volgens mij maakte het voor het nieuwjaarsgeld niet uit trouwens. Dat kreeg je toch wel op de vaste adressen. Doet me eraan denken dat ik díe traditie helemaal kwijt ben, ook richting mijn eigen kleinkinderen…
Iemand het beste wensen is wel een heel mooie gewoonte trouwens. Aan het begin van een nieuw kalenderjaar, maar ook bij een nieuw levensjaar. Of als er een nieuwe baan of andersoortige taak in het verschiet ligt. Het is er een blijk van dat je een ander alle goeds toewenst. Het beste met hem of haar voor hebt. Of doe je het gedachteloos? Is het meer een gewoonte dan een bewuste keuze?