Enigszins beschroomd komt de overbuurman naar ons toe. We hadden hem al zien zitten naast zijn caravan, in zijn eentje. ‘Misschien hoorden jullie wat, maar mijn vrouw is niet lekker en ze maakt nogal wat geluid bij het overgeven…’ Wij meteen vol medeleven en nee, we hadden niks gehoord en joh, wat vervelend! Wat nu?
Zeven weken geleden waren we al bezig met de week vóór Pinksteren. De plantjes die we pootten móesten dan geoogst zijn, want ik had een Pinksterweekend met de caravan geboekt. Terugkomen om op Tweede Pinksterdag te snijden was geen optie, dus druk op de ketel en gaan! En ja hoor, precies volgens planning konden we op vrijdagmiddag richting Ommen. Daar runt een tweep (dat is iemand die je kent van Twitter) een camping en daar moesten we nodig eens naar toe.
Precies volgens de planning. Behalve qua verkeer dan. Bij Amersfoort hadden twee vrachtwagens de geest gegeven en dus werden we geacht óf de file voor lief te nemen, óf de vrouwelijke gids van de routeplanner te volgen. We deden het laatste met uiteindelijk een uur vertraging. Het nare is dat je nooit weet of je beter af was geweest als je gewoon rustig had afgewacht.