Ik zie vanuit de kas dat de graafmachinist ook in de sloot voor ons bedrijf wil gaan beginnen. Ik ren naar voren om hem tegen te houden. ‘Wij willen vandaag nog water geven in de kas en als jij nu in de sloot bezig gaat hebben we modderwater! Had dit niet even overlegd kunnen worden?’
Het is een gebed zonder eind, de slootkanten naast onze weg. We zijn er al zoveel jaren mee bezig en het wil maar niet worden wat wij voor ogen hebben. Het is ook allemaal niet zo simpel, daar ben ik eerlijk in. Want als je ziet wat er aan kabels en leidingen in de berm ligt tussen weg en water, het is gewoon een volle boel. Aan de tuinderskant staat over vrijwel de hele lengte van de sloot beschoeiing, geplaatst door de bedrijven zelf. Aan de kant van de weg is het een schuin aflopend talud zonder beschoeiing. Logisch dat na verloop van inmiddels 35 jaar die kant vervallen raakt met als gevolg kabels die bloot komen te liggen.
Vorig jaar waren we eindelijk zover dat Gemeente Lansingerland de taluds zou verstevigen. Ik plaatste een bericht in onze bewonersappgroep dat ze aan de gang gingen met het opknappen van de berm. Het zou een natuurlijk aflopende kant worden omdat het plaatsen van een beschoeiing te duur was. Het leverde meteen al een reactie op in de trant van ‘Dat is een verkeerde beslissing.’
