Als we ons rondje bijna gewandeld hebben zien we de fietser met lekke band weer terug. Hij zit op een grote kei op z’n smartphone te kijken. ‘Die zit te wachten tot hij wordt opgehaald,’ zeg ik tegen mijn vrouw. En als we honderd meter verder gelopen zijn zien we een speurende jonkvrouw in een auto. De ridder in mij ontwaakt.
We hebben het thuis de laatste tijd veel over verantwoordelijkheid. Voel je je geroepen om een ander te helpen, ongevraagd soms? Verschillen tussen mannen en vrouwen openbaren zich wat dat betreft ook in ons huwelijk. Ik was naar een dienst voorafgaand aan een begrafenis geweest en had gezien dat de uitvaartondernemer een microfoontje om een geluidsbox bond om zelf ook nog een opname te hebben mocht de apparatuur in de kerk het niet doen. ’s Zondags ziet mijn vrouw dat microfoontje hangen. ‘Wat is dat nou?’ Ik kon haar snel uit de brand helpen. Daarna voelt zij zich geroepen om bij de koster te melden dat die microfoon daar nog hangt. ‘Want misschien zijn ze er wel naar opzoek!’ Ik reageer dan met ‘Dat is toch niet onze verantwoordelijkheid?’
Ik merk het verschil ook als het gaat om bermafval. Zij gaat, samen met de kleinkinderen, onze weg af met een grijper en afvalzak. Ik heb al snel iets van ‘Ze bekijken het maar, laat ze hun eigen rotzooi maar opruimen.’ O, ik heb het voorbeeld ook weleens gevolgd hoor, maar altijd met datzelfde gevoel. Ik gooi m’n afval toch ook niet op straat?
