‘Voorzichtig je linkervoet naar voren. Ja, goed zo! En nu pak je het touw van de volgende en trek je hem een beetje naar je toe. Yes! Zie je, zo kan je overstappen naar het volgend plankje.’ Met z’n vijven staan we op zes meter hoog in de bomen. Drie volwassenen en twee meiden van bijna zes en zeven. Mijn kleindochters. Ik ben trots op ze. We hoeven geen ‘Blauwe helm!’ te roepen voor hulp. Teruggaan is sowieso geen optie. Welkom in het klimpark.
Het was nieuws waar niemand van opkeek. Dat er in Finland op scholen en kinderdagverblijven weer veel meer buiten wordt gespeeld. Dat is beter zeggen ze. Doordat kinderen in aanraking komen met straatvuil en grond bouwen ze meer weerstand op. Vertel mij wat. Dat is gezond verstand, geen raketwetenschap. Als je kinderen smetvrees aanpraat moet je niet vreemd opkijken als het kasplantjes worden.
Aan de andere kant, de levensverwachting is toegenomen, mede doordat er meer oog is gekomen voor hygiëne. Handen wassen en riolering zijn geen overbodige luxe. In de glastuinbouw zijn niet voor niets de ontsmettingsmatten in de kas gekomen bij bepaalde teelten. De witte pakken. Maar kennelijk kan het ook doorslaan. Leven in een steriele omgeving kent z’n nadelen.
